अचेल–
सैलुङ, कभरकाजी र नाचङ्घारको भन्ज्याङहरूमा
पाडाम्हेन्दो सिउरी हिँड्ने मैच्याङहरु
वन, पाखा र कन्दराहरूमा
फापारे ह्वाइ गाउँदै
घाँस, दाउराका भारी कस्ने हातहरू
कबिर, वीरबहादुर र साया आखेहरुको
शताब्दी औँ पुराना चौतारामा
थकानका सास फेर्दै
सेलो रागमा नाच्ने
पिङ चरीहरू
देखिँदैनन्
जात्थर र मेलापात
चौतारी अनि पानी पँधेरोहरूमा
सेलो र फापारेको जुहारी खेल्ने
म्रावाइ जोडी दोस्तीहरू
चौँरी खर्क र भेडी गोठालाहरू
ढिँडोसँग गुन्द्रुकको सोल्दोर खानु छोडेर
खर्सु र ह्रोङ्सिङको आगोको खराङलाई निभाएर
जम्बुलिङको उर्वरा माटोको
एक सिर्को टीका लगाएर
सहर, परदेश पसेका छन् रे
कोन्ज्योसोमको देवाच्यनमा उडेका
आखे मामहरुको हिगिको खज्याम
लुङ्दार, धज्र्यु फरफराएर
आत्मा शान्तिको लागि
म्हाने, छ्योर्तेन, दुर्सामा
छ्याक र ङोवा गर्ने
थेबा, साइँला र च्याङ्बाहरु,
युरोप–अमेरिका र कोरिया–जापानका
व्यस्त बजारको गल्ली अनि
मेसिनको सहरमा रोबर्टको बटन थिच्न बाध्य छन्
अनि–
पसिनाले लुत्रुक्क भिजेका शरीरलाई
थचक्क भुईँमा बजारेर
निकोटिनको अन्तिम भट्टी सल्काएर
धुवाँ उडाउँदै थेबाले सुनाउँछ,
गाउँ रित्तो भयो रे
शताब्दी औँ पुगेका आखे, मामहरु देवलोकमा उडे रे
खित्का छोड्दै बग्ने सैलुङ खोलाका
जोर घट्ट खिइएर ढल्यो रे
डम्फु माथिको चरीले
काइरन गाउन छोड्यो रे
डम्फुरेहरु कम्मर मर्कै नाच्ने,
टुङ्नाको धुन बजाउने औँलाहरूले विश्राम लियो रे
कोलमखान, अन्तर डाँडाको गोरेटो उकालोहरूमा
परपर फुटेका पाइलाका डोबहरु
माटोमा विलीन भयो रे
ए, च्याङ्बा, साइँलाहरू
कति सुन्नु आइफोनमा बिहानको भाले बासेको ?
कति पुछ्नु भाग्य रेखाको पसिना ?
कति बस्नु मान्छेको भिडमा पनि एक्लो र सुनसान भएर
अब गाउँ फर्किऊ
आजै कुम्लो कसौँ
हामी आफ्नै ह्युल्साको
झुपडीमा समृद्धिको सपनाहरू फुलाउँला ।
०००
दुधपोखरी, सैलुङ , दोलखा
हाल–दक्षिण कोरिया ।
