मर्छ भाषा किन त्यसै ए,
जातिको यो ज्यान हो
देश जप्दै नित्य फुल्ने,
फूल हो अम्लान यो
जाति–फूलै फुल्न वञ्चित
देश यो शमशान हो
शान्ति पनि आफैँ छ बोल्दो
यो त केवल भान हो
तर थिचोर जति नै
उठ्नु प्रगतिको इतिहास हो
बाँच्नुको आधार पनि त हो,
यही विश्वास हो
ए मगर, तामाङ, मैथिल, लिम्बू,
ए नेवार लौ ए उपेक्षित जाति सारा
लड्न लौ तयार हौ
हैन एकै जातिको यो देश
पेवा कसैको हैन है
जाति–भाषा मार्नु हो
रेट्नु घाँटी देशकै !
